17820

marzo 28th, 2015

-La última vez que vi a Pau Vallvé fue una noche de verano en un pueblo más pequeño que el mío y comí helado… Anoche volví a verle de nuevo, y allí estaba con sus loopers, su guitarra, sus canciones «tristonas» -como dice él mismo- y su buen humor… Nos explicó el gran cambio que tuvo antes de grabar este disco y nos volvió a sorprender intercalando en sus canciones fragmentos de los Beatles, Los Planetas e incluso el estribillo de esa serie de dibujos animados que todos hemos visto…

pauvallve

A veces hay gente que la vida toca con una varita y le concede un don… Creo que él es uno de esos afortunados… Y ha sabido superar sus dificultades para empezar de nuevo, lejos de todo y de todos… Un ejemplo esperanzador de lo que es salir de un agujero… Anoche quise comprar el disco para recordar ese momento, todo lo escuchado, aprendido y sentido… También para poder hablar con él un instante… Y para recordar que la felicidad es más fácil de conseguir de lo que parece…

pauvallve-pelsdiesbons

Esta canción refleja perfectamente esos nuevos aires… Los que traen los cambios… Los que te llevan a la libertad…

Cómo cambia la vida… La última vez que le vi era verano, hacía calor y los focos atraían a los mosquitos… Anoche hacía algo de frío y me tomé una cerveza para celebrar un día largo y agitado… Tanto, que empecé a escribir esto al llegar a casa, con las ganas irrefrenables de dormir abrazado a alguien… Al final, me quedé dormido…

Adéu alarmes, adéu mil reunions,
adéu 15.000 mails per matí.
Adéu trucades, agobios, tensions,
adéu-siau, a mi ja m’heu vist prou.
Que avui me’n vaig, abandono,
ho deixo, ja prou, s’ha acabat aquest joc!
És tan intens, i es veu tot tan més clar
quan vius com si dijous s’acabés el món
que vull començar de nou,
que avui començo de nou.

Adéu mirar pel futur,
adéu comptar els calers
que queden dins el pot.
Adéu queixar-se per tot,
adéu veure-ho tot fosc
i enfadar-se amb el món.
Que avui me’n vaig, abandono,
ho deixo, ja prou, s’ha acabat aquest joc!
Visca Banyoles, la Brugui,
l’estany i la gent del 800 i can Pons!!
Que aquí començo de nou!
Que aquí he començat de nou!

Pau Vallvé – 17820

Wake up dead man

marzo 27th, 2015

-Últimamente, cuando cae la noche, muero… Los días se me escurren entre los dedos y se derriten como la mantequilla… Y con ellos las semanas, y ya sin darme cuenta han pasado casi tres meses desde mi nueva situación… El tiempo arde… A las horas fuera de casa desde bien temprano le siguen muchas veces estar con mi gran apoyo, seguir con el curso, escribir, preparar tuppers…

Por si fuera poco, ahora tengo el nuevo vicio auto-adquirido de la repostería… Lo que me faltaba… Pero esta nueva disciplina me trae tantas satisfacciones, que merece la pena… Es muy gratificante ver lo que puedes conseguir con unos huevos y un poco de harina… Y los que se benefician de mis dulces, de momento, no se han quejado… Llegará el día en que se chamusquen los bizcochos y estas cosas caigan en el olvido… De momento, seguiré calentando el horno y haciendo que la cocina huela tan maravillosamente… Tengo ganas de bucear entre las recetas de mi madre para ver si encuentro un bizcocho con whiskey y almendras cuya receta pidió a la vecina del segundo que me encantaba… A ver si hay suerte… :)

Hoy no ha sido una excepción a uno de esos días atareados como los que os comentaba, pero incluso ha habido tiempo para una visita al teatro totalmente improvisada… No era la mejor de las obras, pero poder compartir unas sonrisas ha sido el mejor regalo para un día bastante duro…

A pesar de morir cada noche, cada mañana resucito… Y vuelvo a poner los pies en el suelo y a caminar con la confianza reencontrada de que todo irá bien… Me doy cuenta de la fortaleza que tengo para muchas cosas… De la templanza en los nervios a pesar de poder explotar si fuera más impulsivo por muchos motivos… De la calma que intento transmitir a los que están conmigo… Y me siento orgulloso de todos mis progresos… Y me alegra que los que me rodean sean capaces de percibir todo eso…

Muchas veces recuerdo a mi abuela y su extraordinaria fuerza… La echo mucho de menos… Aprendí mucho de ella… La admiraba… Su historia es la de una gran luchadora… Recuerdo que en sus últimos días, el médico nos decía que tenía un corazón muy fuerte y que eso era lo que la mantenía con vida…
Yo tengo también un corazón muy fuerte y grande… Y eso mismo es lo que me mantiene con vida… Afortunadamente la enfermedad no me ha alcanzado… Y ahora que estoy en plenas facultades no me da miedo descubrirlo con quienes me importan… Hoy leía que se puede dar sin amar pero no se puede amar sin dar… Creo que es una gran verdad para cualquiera de las muchas formas de amar que existen…

Mañana más retos… Ayudar a quien tanto me ha ayudado y con quien tanto he compartido… Otra nueva aventura que estoy convencido de que acabará con un merecido éxito, a pesar de los nervios y las tensiones…
Y luego, con la noche bien entrada, volver a disfrutar un concierto por mi mismo… Un concierto muy especial… Será mi premio por seguir navegando…

Esta noche muero… Mañana me levanto…

Your lucky day in hell

marzo 20th, 2015

-Es una lástima, pero voy a tener que seguir siendo millonario únicamente en ilusiones… Había comprado un cupón a medias para el sorteo de anoche y me hacía ilusión que tocara algo importante… Soñar es gratis, y aunque fuera una probabilidad remotísima, tenía alguna esperanza en que ese dinero nos sacara de algún apuro a los dos implicados…

No podrá ser, pero a pesar de no haber conseguido más que el reintegro, me siento igualmente afortunado… He pasado la mañana con este eclipse que al final no se ha visto pensando en ello… En lo afortunado que soy… Hay tantas cosas que agradecer en los últimos tiempos… La nave sigue surcando los mares a buen ritmo… Hay días de calma chicha y días algo más revueltos, pero estoy orgulloso del rumbo que ha tomado a pesar de las dudas iniciales y del compañero de viaje que me acompaña… I. me ha confesado a mediodía que había superado sus expectativas y que estaba muy contento de lo que estábamos construyendo… El muy «cabrón» (con todo el cariño del mundo) casi me hace saltar las lágrimas… :)
Pero eso también me ha reafirmado en aquella loca idea que tuve aquel verano en Madrid… Ser nómada… Y aunque el viaje ha empezado con algo de retraso, mis pasos ahora son más firmes que nunca… Y sé que lo conseguiré, aunque ahora los motivos que me llevaron a pensar eso ya no existan en mi vida… Será por mí y por ayudar a mi compañero a conseguir parte de sus sueños…

Por si fuera poco, tengo la gran suerte de poder ver casi a diario a mis dos grandes apoyos en estos momentos (sin contar a mi familia)… Pasar tiempo con ellos es una gran suerte y espero que a ellos les aporte también alguna cosa… Hablar con mi chamana durante este tiempo me ha llevado a transformar mi forma de ver muchas cosas… Le estoy muy agradecido y en gran parte es uno de los motores que ha llevado a derribar muros y conceptos que tenía enquistados en mí… Me ayuda a mejorar como persona y se ha convertido en una amiga en la que encuentro buenos consejos y a veces una buena colleja cuando la necesito (y cuando no)… :)

Tengo un techo, comida en la mesa, mantas para taparme cuando hace frío, folios para escribir, música en mis oídos, una salud que me respeta, una mente inquieta… ¿Qué más puedo pedir?

L. se quedó a dormir anoche en casa… Quiso acompañar a mi hermano al médico… La verdad es que cada vez me doy cuenta de lo buena pareja que hacen… Y eso me reconforta y me da esperanzas… Al menos mi hermano ha salido de su agujero (aunque creo que él supo caer mucho mejor que yo) y tiene a alguien que se preocupa por él y que le quiere… Lo que todos ansiamos en realidad… El calor de los abrazos y los besos en las frías noches de invierno, y las sonrisas y el sudor que traen las del verano… Esas noches que se hacen interminables…

Esta noche hay sorteo y volvemos a jugar… Mantener la ilusión es imprescindible… Es esa llama que, al menos a mí, me aleja de otras hogueras…

In the arms of sleep

marzo 15th, 2015

-Esta noche me dejo llevar por el oleaje de las sábanas… Que el edredón me envuelva en un abrazo cálido como los que echo de menos en noches tan tenebrosas como ésta… Que sienta el murmullo de su latido y la caricia de su tacto, suave y satinado, reconfortante en el interior y frío en el exterior… Que este mar que se extiende a mis pies y llega a un precipicio de madera me engulla por completo y me haga desaparecer bajo sus aguas… Que las lágrimas de la mañana se confundan con los escalofríos de la noche… Que todo siga girando mientras yo me vuelvo invisible, me escurro en esta cueva de telas finas y dejo que mis temblores me dominen por completo… Hoy no importa… Me dejo vencer…

Esta noche me abandono… No quiero luchar… Me dejo llevar… Cojo aire y me dejo ahogar por la marea crecida… Mientras en las entrañas se inunda el deseo de un abrazo y un beso que no pueden llegar…

Flying Dutchman

marzo 13th, 2015

-Hace un par de noches cometí esa locura… Tenía el dedo sobre la tecla, con todos los datos ya rellenados y me detuve un momento para pensar si finalmente lo hacía o no… Si me iba a atrever o iba a recular como muchas otras veces… Pero ahora es diferente… Así que le di con fuerza al botón y me felicité por haberlo hecho…

U2_Stay_Berlin

Estoy viviendo unos momentos en mi vida en los que me doy cuenta del camino que llevo recorrido… Y aunque suene narcisista y prepotente, estoy muy orgulloso de lo que he conseguido y del hombre en el que me he convertido… I. me decía ayer, cuando le comentaba el incidente del botón «quién te ha visto y quién te ve…» Ha vivido mi último año muy de cerca y fue testigo de mi hundimiento en primera persona… Pero también lo ha sido de mi recuperación… Y es verdad, después de todo lo vivido, reconozco que he cambiado mucho, aunque la esencia siga siendo la misma (con sus virtudes y sus defectos)… Aun así, aún queda mucho trabajo por hacer… Pero es un tarea que ilusiona profundamente y que me llena de harmonía…

Desde hace un tiempo tengo una extraña sensación, casi física, en el pecho… Como si la apertura a todo lo que la vida me ofrece abriera mi esternón y dejara al descubierto todo lo que soy… Hueso, carne y sangre… Me siento tremendamente afortunado de lo que tengo en mi vida, aunque no esté en mi mejor momento, pero tengo la confianza de que todo saldrá bien poco a poco… Y ese es también un gran cambio que se ha obrado en mí… Acepto lo que tengo y no pido mucho más… Sólo que las fuerzas no me abandonen y poder seguir contando con aquellos que comparten mis días para seguir ofreciéndoles lo mejor de mí mismo, incluso en las horas más oscuras… Claro que tengo mis sueños, y seguiré luchando por conseguirlos… Porque sin sueños, no somos más que pasto de las cenizas de las que no podemos escapar…

Cuando he llegado esta tarde me he enterado de la muerte de Terry Pratchett. Un autor del que siempre me ha maravillado su ingenio y su sentido del humor tan ágil ligado a la fantasía… Era un genio loco, en la máxima expresión y con el mayor de los respetos… Ha sido el gran amigo de Neil Gaiman, mi escritor favorito, y en cierta forma, comparto su tristeza… Si perder a ciertas personas duele, cuando estas pérdidas son irreversibles, el dolor se multiplica…
Es curioso el poder que tienen los libros, como la música… Son capaces de trasladarte a momentos en tu vida que creías sepultados por el resto de recuerdos… Y a mí esta noticia me ha trasladado a madrugones en el tram leyendo Buenos Presagios gracias a un ebook que había ganado en un concurso tras mi nueva intentona en el mundo de la escritura…
Eran otros tiempos y era otro yo… Un yo, como el que soy ahora, que no será el mismo de dentro de un tiempo… Lo comentaba el otro día con mi chamana… El año pasado fue el que me sirvió para abrir las alas y despegar… Éste espero que sea el que me lleve a volar (si puede ser, sin darme un castañazo) :)

Czarina

marzo 6th, 2015

-El poder de la música aleatoria no deja de sorprenderme nunca… Muchas veces, cuando quiero escuchar algo y no sé exactamente el qué, recurro a ese botoncito preciado y él siempre suele ofrecerme lo que necesito…

Ayer fue un día duro… Empezó con un desayuno melancólico y con fantasías demasiado difíciles de conseguir por el momento… Mi capacidad de ensoñación despierto es mucho más grande que la que experimento dormido… Y como todos los sueños, algunos no llegarán nunca a cumplirse, o se romperán, o se quebrarán un poco y tendrán para siempre algún arañazo…
En momentos como ese, en que ves que se escapa lo que has querido con todas tus ansias, las palabras se quedan vacías… Es algo que he aprendido durante este tiempo, y por ello ahora expreso mis emociones por otras vías… Aunque a veces, las palabras son lo único que tenemos en ciertos canales…
Un sueño murió… Y debe respetarse el luto que conlleva ese dolor… Uno sólo puede limitarse a tender la mano y ofrecer lo que tiene para cuando acabe…
Mi corazón no tiene límites… Los he roto todos… Y esa sensación que siento cuando recaigo en la fuerza de cada uno de sus latidos es del todo esperanzadora…

En unas horas, yo empiezo un nuevo camino que no sé qué futuro deparará… Es curioso ver que a veces la vida pone a las personas en circunstancias vitales parecidas, aunque en momentos evolutivos muy distintos…
Otro sueño por cumplir… El simple hecho de entregar unos papeles va a suponer un antes y un después en mi vida… Siento esa tensión que se nota cuando estás a punto de acudir al dentista, o cuando en el cole te tocaba salir al escenario para representar tu parte de la función… Y en cierta forma, tengo esos mismo sudores y esa pizca de miedo… Interpreto que es una intranquilidad por la responsabilidad que supone ser aún más dueño de tu vida (si es que no lo era ya antes)… Pero todo lo que va a comportar es algo que llevo persiguiendo desde hace años y, en el fondo, a pesar de esa incertidumbre, sé que es algo que llegará a buen puerto, aunque las tormentas que estamos atravesando en el inicio hagan bambolear la nave…

Como decía, ayer ese botoncito me trajo una canción que he escuchado poquísimas veces, pero que marca perfectamente el periodo que estoy viviendo… Habla de lágrimas y velas… De encontrarse con uno mismo… Y de seguir caminando…

Nice dream

marzo 3rd, 2015

-Hace unas semanas que vivo un sueño ajeno como si fuera propio… Me he convertido en una especie de Sancho Panza que sigue a su alocado señor en pos de la consecución de su quimera… Atravesando lagunas de nervios e indecisión… Tramando mentirijillas y posibles estrategias de batalla… Apoyando en el cansancio y alimentando el espíritu y el estómago… Espantando la flaquedad con abrazos y chocolate…
Es bonito e ilusionante estar al lado de alguien en un momento así… Algún día me gustaría poderme encontrar en la misma situación y, a poder ser, encontrar ese mismo apoyo… Espero poder contar con él, aunque el tiempo pase y el futuro haya removido las aguas estancadas… Nadie sabe hacia dónde iremos ni cómo acabaremos… Pero en el fondo, nos tendremos… De eso estoy seguro…

Sin embargo luchar por los sueños de otro no implica que yo haya abandonado los míos… Y eso hace que mis días sean muy cortos y mis noches algo largas… Mi futuro se sigue construyendo día a día y de ello dependen muchas cosas… Pero, ¿acaso la consecución de un sueño no merece todo eso? :)

Esta noche cierro el telón… Por la mañana nos levantaremos y seguiremos soñando que hemos llegado a la meta con los ojos abiertos y que la máxima preocupación es elegir un bonito color o fantasear con una nueva vida donde el dinero no sea lo importante, sino lo que aprendas durante ese tiempo de ti mismo…

Todos tenemos sueños… Algunos más materiales que otros… Espero que los vuestros también se cumplan… Hoy he encendido una vela por todos ellos… Suerte…

    Reading

    Un monstruo viene a verme
    (Patrick Ness)

    98 von 224 Seiten (44%)